Zespoły nadmiernego ucisku rzepki
Powszechnie występującymi dolegliwościami stawu rzepkowo-udowego są zespoły nadmiernego ucisku rzepki. Wyróżniamy zespół całkowitego ucisku rzepki (GPPS, global patellar pressure syndrome), w którym dochodzi do ograniczenia mobilności rzepki w kierunku bocznym, dośrodkowym oraz ku górze. W drugim przypadku w przebiegu zespołu ucisku bocznego (ELPS, excessive lateral pressure syndrome) nadmierne napięcie dotyczy tylko struktur troczka bocznego.
SPIS TREŚCI:
1. Zespół całkowitego ucisku rzepki – postępowanie terapeutyczne
Określ swój cel treningowy, a my pomożemy Ci go osiągnąć.
1. Zespół całkowitego ucisku rzepki – postępowanie terapeutyczne
Rehabilitacja w przypadku zespołu całkowitego ucisku rzepki polega
na rozciąganiu nadmiernie napiętych struktur troczka bocznego i obejmuje przyśrodkowe uruchamianie za pomocą dośrodkowych ześlizgów, stosowanie tapingu w celu skorygowania pozycji rzepki.
Powinno się również wprowadzić stretching takich mięśni jak mięśnie kulszowo-goleniowe, mięsień czworogłowy i pasmo biodrowo-piszczelowe.
Jednym z najważniejszych punktów rehabilitacji w przypadku tego typu dolegliwości jest poprawa siły mięśnia czworogłowego, a zwłaszcza jego głowy przyśrodkowej (VMO), która jest odpowiedzialna za stabilność boczną rzepki.
W schorzeniach związanych z dolegliwościami stawu kolanowego bardzo często dochodzi do zapalenia błony maziowej, co może wymagać zastosowania NLPZ (niesteroidowe leki przeciwzapalne). Wskazane są również codzienne ćwiczenia domowe, a osoba dotknięta urazem otrzymuje informację, których czynności powinna unikać (np. wchodzenie po schodach, przysiady, klękanie, skakanie, bieganie).
Zespół globalnego ucisku rzepki leczy się w podobny sposób jak zespół ucisku bocznego, choć z kilkoma istotnymi różnicami. Kluczowym elementem w postępowaniu terapeutycznym jest przywrócenie lub poprawienie mobilności rzepki we wszystkich płaszczyznach, zanim podejmie się jakąkolwiek rehabilitację, by nie rozwinął się stan zapalny i nie doszło do zwyrodnienia chrząstki.
Stosuje się uruchamianie przyczepu dalszego mięśnia czworogłowego.
Zasadnicze znaczenie dla zachowania dobrego stanu chrząstek stawu rzepkowo-udowego ma przywrócenie pełnego biernego wyprostu kolana.
Wykonuje się ćwiczenia izometryczne mięśnia czworogłowego, unoszenie wyprostowanej nogi oraz przysiady do 30–40 stopni do momentu, aż nastąpi poprawa ruchomości rzepki.
Do momentu przywrócenia ruchomości rzepki należy bezwzględnie unikać jazdy na rowerze, głębokiego zginania kolana, głębokich przysiadów i prostowania kolana wbrew oporowi.
W przypadku gdy leczenie zachowawcze nie przynosi pożądanych rezultatów, a pacjent zgłasza uporczywe dolegliwości bólowe stawu rzepkowo-udowego, istnieje możliwość zastosowania leczenia operacyjnego polegającego na uwolnieniu odpowiednich troczków rzepki w celu przywrócenia jej pełnej mobilności. Należy jednak pamiętać, aby leczenie operacyjne rozważyć dopiero w ostateczności.
