Naturalne suplementy, czyli przyprawy – cz. II
Artykuł ten jest kontynuacją części pierwszej. Po przeczytaniu go będziesz wiedzieć, jakie korzyści niesie za sobą włączenie do jadłospisu takich przypraw jak imbir, czarnuszka czy mięta.
SPIS TREŚCI:
Określ swój cel treningowy, a my pomożemy Ci go osiągnąć.
Czarnuszka siewna, zwana także czarnym kminem, to roślina z rodziny jaskrowatych. Przyprawa ta pochodzi z terenów Iraku i Turcji, a obecnie coraz częściej rośnie w basenie Morza Śródziemnego. Spotkamy ją również w rejonach północnej Afryki oraz południowo-zachodniej Azji. W Polsce również istnieje uprawa czarnuszki siewnej, głównie na południowych terenach. Zazwyczaj występuje w formie drobnych ziarenek bądź oleju.
Korzyści płynące ze stosowania Nigella sativa są ogromne. Czarnuszka
z powodzeniem może być stosowana w okresie jesienno-zimowym ze względu na swój immunoprotekcyjny charakter. Oznacza to, że stanowi naturalne wzmocnienie dla układu odpornościowego, a także sprawdza się podczas leczenia kataru i zatok.
Osoby cierpiące na astmę oraz inne alergie z objawami ze strony układu oddechowego również znajdą w niej swojego sprzymierzeńca. Okazuje się, że długoterminowe stosowanie oleju z czarnuszki poprawia wydolność płuc oraz hamuje świszczący oddech.
Warto wspomnieć, że Nigella sativa podnosi poziom hemoglobiny i erytrocytów, obniża ciśnienie tętnicze, a także zmniejsza ryzyko wystąpienia zakrzepów.
Nasiona czarnuszki siewnej mają wiele właściwości. Działają nie tylko na układ oddechowy, ale również wykazują aktywność diuretyczną, przeciwcukrzycową, przeciwbólową czy też przeciwnowotworową. Czarnuszka pomaga w problemach trawiennych, przy zmianach trądzikowych i grzybicach skórnych. W przemyśle spożywczym stosuje się ją jako przyprawę do aromatyzowania ciast, pieczywa oraz marynat.
To kolejny rodzaj rośliny z rodzaju bylin należących do wielkiej rodziny roślin imbirowatych. Występuje głównie w tropikalnej strefie Azji oraz Australii. Imbir nie należy do roślin dziko rosnących, obecnie rośnie tylko w warunkach hodowlanych. Przyprawa ta znajduje swoje zastosowanie już od dawien dawna w tradycyjnej medycynie chińskiej i indyjskiej. Najczęściej spożywanymi częściami są kłącza lub pionowe części korzenia. Roślina ta swoje właściwości prozdrowotne i organoleptyczne zawdzięcza głównie obecności fitoskładników.
Imbir znajduje głównie zastosowanie w leczeniu bólów głowy i migreny. Bardzo często stosuje się go w innych przypadłościach takich jak:
– choroba lokomocyjna;
– przeziębienie;
– nudności;
– problemy gastryczne;
– zbyt niski poziom testosteronu;
– zmiany miażdżycowe.
To krzyżówka mięty zielonej i mięty nadwodnej, której wysokość sięga nawet 90 cm. Powszechna nazwa „mięta” odnosi się do wszystkich rodzajów należących do rodziny jasnotowatych.
Główne i najbardziej powszechne zastosowanie mięty odnosi się do problemów ze strony przewodu pokarmowego. Przyprawa ta umożliwia obniżenie napięcia mięśniowego zarówno w żołądku, jak i pozostałych częściach układu trawiennego. Wiąże się to z mechanizmem blokowania kanałów wapniowych w mięśniach. Dzięki tym właściwościom miętę wykorzystuje się w celu łagodzenia wzdęć, niestrawności, nudności czy też wymiotów.
Mięta posiada w sobie substancję zwaną mentolem – ten olejowy składnik jest z powodzeniem stosowany w przypadku problemów oddechowych (np. do inhalacji), a także bólów głowy. Mięta jest preparatem łagodzącym kaszel, wykorzystywanym w leczeniu zapalenia oskrzeli.
Do innych prozdrowotnych właściwości mięty możemy zaliczyć
działanie przeciwutleniające, przeciwwirusowe, przeciwbakteryjne, owadobójcze.
Określ swój cel treningowy, a my pomożemy Ci go osiągnąć.
Bibliografia
Grys A., Łowicki Z., Parus A., Właściwości lecznicze imbiru (Zingiber officinale Roscoe), „Postępy Fitoterapii” 2010, 1, 42–45.
Kulczyński B., Gramza-Michałowska A., Znaczenie żywieniowe imbiru, „Bromatologia i Chemia Toksykologiczna” 2016, 49(1), 57–63.
Najda A., Skład chemiczny i działanie przeciwutleniające ekstraktów z Mentha x piperita L., „Postępy Fitoterapii” 2017, 18(4), 251–258.
Borusiewicz M., Janeczko Z., Nigella sativa L. – roślinny surowiec o właściwościach plejotropowych, „Postępy Fitoterapii” 2015, (16)4, 223–236.
