Syndrom zmniejszonego statusu treningowego
Syndrom zmniejszonego statusu treningowego to zaburzenia funkcjonalne i psychiczne wywołane przerwaniem treningów, czyli... roztrenowaniem. Istnieje kilka podstawowych przyczyn jego występowania.
SPIS TREŚCI:
3. Okres przejściowy w rocznym cyklu treningowym, zakończenie kariery
Określ swój cel treningowy, a my pomożemy Ci go osiągnąć.
Nagłe przerwanie treningów już po kilku dniach skutkuje pojawieniem się symptomów wskazujących na trudności w przystosowaniu się organizmu do braku aktywności ruchowej. Im bardziej trening zaawansowany, o dużej intensywności, objętości – tym reakcje organizmu są bardziej drastyczne. Może dochodzić do wystąpienia bólu głowy, bezsenności, uczucia wyczerpania, braku apetytu, depresji psychicznych, apatii. Najskuteczniejszą terapią jest oczywiście wznowienie aktywności fizycznej. Nie zawsze jest to jednak możliwe.
Przy większości chorób trening nie jest wskazany. Co innego kontuzja.
W tym przypadku trening powinien być kontynuowany w możliwym zakresie, niewpływającym negatywnie na proces przywracanie zdrowia kontuzjowanej partii ciała i organizmu jako całości. Odpowiednia dawka ruchu u kontuzjowanego zawodnika pozwoli nie tylko utrzymać pewien poziom wydolności ogólnej, ale także zapobiec wystąpieniu roztrenowania.
Po kontuzji czy chorobie należy stopniowo zwiększać obciążenia treningowe – aż do chwili adaptacji organizmu ćwiczącego do siły bodźców treningowych z okresu przed roztrenowaniem. Dotyczy to zarówno planu zajęć, ich intensywności, jak i czasu trwania.
Przykładowy scenariusz postępowania to wydłużanie czasu trwania treningu z 15 minut do 60 minut, następnie do 90 minut, obciążenie treningowe do 50% obciążenia z okresu przed zachorowaniem, kontuzją, a także praca
w zakresie tętna 140–170 uderzeń na minutę.
3. Okres przejściowy w rocznym cyklu treningowym, zakończenie kariery
Inny tok postępowania należy przyjąć w przypadku okresu przejściowego
w rocznym cyklu treningowym lub zakończenia kariery. W pierwszym przypadku okres roztrenowania nie powinien być długi (co najwyżej
3 tygodnie). Najlepiej, aby przebiegał w sposób czynny, z zastosowaniem mało intensywnych wysiłków, w formach ruchu różnych od specjalistycznych.
W przypadku zakończenia kariery – najlepiej, aby proces ten rozłożony był na wiele miesięcy, a nawet lat. W przypadku znanych pływaków dawnej NRD, Kornelii Ender i Rolanda Matthesa, program roztrenowania rozłożony był na cztery lata.
Długi okres procesu przystosowywania się do niskiej aktywności fizycznej pozwala na stopniowe zmniejszanie obciążenia treningowego. Zmniejsza się liczbę jednostek treningowych, czas ich trwania, intensywność. Dla sportowców trenujących nawet po 2–3 razy dziennie zmniejszenie liczby treningów do 3–5 w tygodniu może być bardzo poważną zmianą.
W celu odejścia od specjalizacji wskazane jest wykonywanie ćwiczeń
z innych dyscyplin. Większości zawodników poleca się biegi, pływanie, jazdę na rowerze, tenis. Można je wykonywać w formie zajęć niezorganizowanych – pozwalają na utrzymanie dostatecznego poziomu kondycji.
Powyższe wskazówki należy traktować jako ogólne. Mając na uwadze, że proces treningowy każdego zawodnika powinien być indywidualny, tak samo należy podejść do okresu roztrenowania zawodnika.
W niemal wszystkich wymienionych wyżej przypadkach walki z syndromem zmniejszonego statusu treningowego kontynuowanie odpowiednio dostosowanej aktywności fizycznej pozwala na utrzymanie dobrego samopoczucia i jest właściwą terapią.
